چو رامین دید بانو را دلازار

ز لب بارنده زهر آلود گفتار

هزاران گونه لابه کرد و پوزش

ز جان پر نهیب از درد و سوزش

بدو گفت ای بهار مهربانان

به چهره آفتاب دل ستانان

بهشت دلبران اورنگ شاهان

طراز نیکوان سلار ماهان

ستارهء بامداد و ماه روشن

چراغ کشور و خورشید برزن

گل صد گنبد و آزاده سوسن

خداوند من و کام دل من

چرا چندین به خون من شتابی

چرا رویت همی از من بتابی

منم رامین ترا باجان برابر

توی ویسه مرا از جان فزونتر

منم رامین ترا شایسته کهتر

توئی ویسه مرا بایسته مهتر

منم رامین که شاه بی دلانم

ز مهر تو به گیتی داستانم

توی ویسه که ماه نیکوانی

به چشم و زلف شاه جادوانی

همانم من که تو دیدی همانم

همان شایسته یار مهربانم

همانم من که بودم تو نه آنی

چرا بر من نمایی دل گرانی

مگر کردی به گفت دشمنان گوش

که زی تلخ شد آن مهر چون نوش

مگر سوگندها به دروغ کردی

مگر زنهار با جانم بخوردی

مگر یکدل شدی با دشمن من

مگر آتش زدی در خرمن من

دریغ آن مهر و آن امیدواری

که جانم را بد اندر مهر کاری

بکشتم عشق در باغ جوانی

به جان خویش کردم باغبانی

همی ورزید باغم با دل شاد

چنان کز دیدگان آبش همی داد

نه یک شب خفت و نه یک روز آسود

به رنج باغبانی در بفرسود

چو آمد نوبهار ودل روشن

بر آمد لاله و خیزی و سوسن

ز گل بود اندرو صد جای توده

دمان بویش چو بوی مشک سوده

چنار و بید او شد سایه گستر

چنان چون مورد و سروش شاخ پرور

شکفته شد دگر گونه درختان

ز خوبی همچو کام نیکبختان

به بانگ آمد درو قمری و بلبل

دگر مرغان بر آوردند غلغل

وگا پیر امنش آهییخت دیوار

نه دیواری که کوهی نام بردار

به پای کوه نوشین رودباری

به گرد رود زرین مرغزاری

ز رامش بود کبگ کوهساری

چنان کز رنگ شیر مرغزاری

کنون آمد زمستان جدایی

بدو در ابر و باد بی وفایی

ز بدبختی در آمد سال و ماهی

که ویران شد درو هر جایگاهی

ز بی آبی در آمد روزگاری

که در وی خشک شد هر رودباری

نه آن دیوار ماندست و نه آن باغ

نه آن کوه و نه آن رود و نه آن راغ

بد اندیشان در ختانش بکندند

در و دیوار او بر هم فگندند

رمیدند آن همه مرغانش اکنون

چه کبگ از کوه و چه بلبل ز هامون

دریغا آن همه سرو و گل و بید

دریغا روزگار رنج و اومید

نه از زر بود مهر ما ز گل بود

که چون بشکست بی بر گشت و بی سود

دل از دل دور گشت و یار از یار

غم اندر غم فزود و کار در کار

به کام دل رسید از ما بد آموز

که چون ماباد بد فرجام و بدروز

کنون بدگوی ما از رنج ما روت

بیاسوده به کام خویش بنشست

نه پیغامبر بود اکنون نه همراز

نه بدگوی و بدخواه و نه غماز

نه داید رنج بیند نه تو تیمار

نه من درد دل و نه موبد آزار

بجز من در میان کس را گنه نیست

که بخت کس چوبخت من سیه نیست

به ناله زین سیه بخت نگونم

که با او من همه جایی زبونم

مرا گوهر چنان شد پوزش آرای

که آزاده زبون باشد به هر جای

اگر نه خواستی بختم سیاهی

مرا نفریفتی دیو تباهی

کسی کان دیو را باشد به فرمان

به دل چون من بود کور و پشیمان

به جای عود خام و مشک سارا

گرفته چوب بید و ریگ صحرا

به جای زر ناب و در شهوار

به چنگ من سفال و سنگ کهسار

به جای باد رفتار اسپ تازی

گرفته کم بها اسپ طرازی

نگارا نه همه پنداشتی کن

زمانی دوستی و اشتی کن

اگر کردم جفا و زشت کاری

تو با من کن وفا و مهر و یاری

گناه از بن ترا بود ای دلارام

گرفتاری مرا آمد به فرجام

گناهی را که تو کردی یکی روز

هزاران عذر خواهم از تو اموز

کنم پیش تو چندان لابهء زار

که بزدایم ز جانت زنگ آزار

گناه از خویشتن بینم همیشه

کنم تا مرگ با تو عذر پیسه

گهی گویم چو خواهم از تو زنهار

گنهگارم گنهگارم گنهگار

گهی گویم چو خواهم از تو درمان

پشیمانم پشیمانم پشیمان

خداوندی و بر من پادشایی

توانی کم عقوبتها نمایی

و لیکن پس کجا باشد کریمی

خداوندی و رادی و رحیمی

اگر بخشایش از من باز گیری

ز من زاری وپوزش نه پذیری

همین جا بند درگاه تو گیرم

همی گریم به زاری تا بمیرم

بع دیگر جای رفتن چون توانم

که بخشاینده ای چون تو ندانم

مکن ماها و بر جانم ببخشای

بلا زین بیش بر جانم میفزای

چه بود ار من گنه کردم یکی بار

نه جز من نیست در گیتی گنهگار

گناه آید ز گیهان دیده پیران

خطا آید ز داننده دبیران

دونده باره هم در سر در آید

برنده ثیغ هم کندی نماید

گر آمد ناگهان از من خطایی

مرا منمای داغ هر جفایی

منم بنده توی زیبا خداوند

ز بیزاری منه بر پای من بند

همه جوری توانم بردن از یار

جز آن کز من شود یکباره بیزار

مرا کوری به از هجر تو دیدن

مرا کری به از طعنت شنیدن

مرا هرگز مبادا از تو دوری

ترا هرگز مباد از من صبوری

نگارا تا تو بر من دل گرانی

به چشم من سبک شد زندگانی

همیشه دج گران باشی به بیداد

گران باشد همیشه سنگ و پولاد

نباشد مهرت اندر دل گه جنگ

نباشد آب در پولاد و در سنگ

مرا خود از دلت آتش در افتاد

که خود آتش فتد از سنگ و پولاد

بر آتش سوز گرد آید همه کس

تو هم فریاد اتش سوز من رس

اگر دریا برین آتش فشانی

نیاید آتشم را زو زیانی

جهان پر دود گشت از دود جانم

چو بختم شد به تاریکی جهانم

جهان بر من همی گرید بدین سان

ازیرا امشب این برفست و باران

به آتشگاه می مانه درونم

به کوه برف می ماند برونم

بدین گونه تنم را مهر کردست

که نیمی سوخته نیمی فسردست

چو من بر آسمان دیک فرشتست

که ایزد ز آتش و برفش سرشتست

نشد برف من از آتش گدازان

که دید آتش چنین با برف سازان

کسی کاو را وفا با جان سرشتست

به برف اندر بکشتن سخت زشتست

گمان بردم که از آتش رهانی

ندانستم که در برفم نشانی

منم مهمانت ای ماه دو هفته

به دو هفته دو ماهه راه رفته

به مهمانان همه خوبی پسندند

نه زین سان در میان برف بندند

اگر شد کشتنم بر چشمت آسان

به برف اندر مکش باری بدین سان